Als een berg zag ik tegen deze beklimming op. We waren in Thailand en het magisch beloofde uitzicht lag “maar” 600 meter hoog. Het was boven de 35 graden en de trap was steiler dan gehoopt maar de gedachte van het prachtige uitzicht zorgde ervoor dat ik door worstelde. Daar waar de kinderen letterlijk rennend de trap opgingen en "waar blijf je nou mama" riepen, moest ik de motivatie uit mijn tenen halen.

Onderweg bedacht ik me dat het op school vaak precies andersom is. Leerkrachten rennen de leerstof fluitend door, de meeste kinderen houden het tempo best bij maar diegene die doorworstelen en uitgeput boven komen, die hebben het nakijken omdat de rest alweer onderweg naar beneden is. Hoe frustrerend is dat!

Wanneer leren niet vanzelf gaat, levert het frustratie op. Als iets lastig is, wordt het steeds moeilijker om jezelf ervoor in te zetten. Schoolse vaardigheden niet onder de knie hebben kan zoveel verschillende oorzaken hebben. Vaak ligt het niet aan “slimheid” of motivatie maar aan een lichamelijke- of psychomotorische oorzaak of een andere manier voor leren.

Frustratie, niet alleen voor de leerling zelf maar ook voor alle mensen eromheen. ‘Ze is niet heus gek’, ‘het zit er wel in, maar het komt er niet uit’, “als hij het zelf leuk vindt, lukt het wel” of ‘Zij ziet alle vogels vliegen maar opletten lukt niet’ zijn veel gehoorde zinnen. Allemaal waar én toch ook niet waar. Dat iemand niet naar de juf kijkt, wil niet zeggen dat hij niet oplet. Als de manier van leerstof aanbieden niet passend is, wil het niet zeggen dat het kind helemaal niet kan leren; het moet alleen anders. Wanneer leren niet vanzelf gaat, is school een stuk minder leuk en zal een kind minder inzet of minder zichzelf laten zien.  Dat is jammer en dat merken de mensen thuis maar ook bijvoorbeeld op het sportveld ook. Sociaal emotioneel kan een kind zich onzeker gaan voelen, kan verdrietig of boos worden en dat is niet nodig.

Sommige kinderen leren niet door taal te gebruiken, die hebben beeld of geluid nodig om te leren. Die willen bewegen of juist het resultaat eerst zien en dan weten hoe ze ergens moeten komen. De meeste scholen geven klassikaal- en taal gestuurd les. De docent geeft de instructie al pratende, schrijft nog wat op het bord. Kinderen moeten luisteren en dingen opschrijven; allemaal taal. Dan heb je 90% van de klas prima mee maar 10%, die zag een vogel.

Wanneer leren niet vanzelf gaat kan het aan zoveel factoren liggen. Het kan aan de leermethode liggen die niet aansluit bij het kind, het kan aan het richten en scherpstellen van de ogen liggen, niet – of onvolledig geïntrigeerde reflexen, een dominantie die overheerst en leren in de weg zit of noem maar op; een hoop én voor iedereen persoonlijk. Gelukkig wel allemaal dingen waar je wat aan kan doen zodat leren makkelijker gaat.

Wat ik doe is samen met de kinderen kijken naar wat ze lastig vinden en waar hun leervoorkeuren liggen. De meeste kinderen kan ik verder op weg helpen met behulp van Kernvisie Methode; het visualiseren van woordbeelden en eventuele obstakels. Ik leer de kinderen om in beelden denken en dat toe te passen bij het leren. Bij een aantal kinderen zet ik wat meer hulpmiddelen in zoals een Visual screening: kijken naar de oog-samenwerking en het scherpstellen van de ogen. Wat ook een belemmering voor leren kan zijn, is bijvoorbeeld een nog niet volledig geïntegreerd reflex of reflexen. Andere bekijk ik op dominantievoorkeur en of er daar wat in de weg zit. En zo kijk in mijn instrumenten kast wat ik kan toevoegen aan het ontwikkelproces van het kind. Bij elk kind opnieuw kijken wat er nodig is, waar de belemmeringen zitten.

We gaan samen de weg naar succes onderzoeken en kijken per keer wat er nodig is. En de berg die school heet? Ik geef de instrumenten om succesvol naar de top te klimmen.